Το ποίημα αυτό γράφηκε από τον Ρώσσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μία πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανῶν καί Ρώσσων στήν Ρωσσία τό 1944. Μετά από την μάχη αυτήν, κατά την οποία σχεδόν κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο Ρώσσος ιατρικός υπεύθυνος βρήκε ένα κομμάτι χαρτιού με το ποίημα αυτό στην τσέπη του πανωφοριού ενός νεαρού στρατιώτη, πού είχε σκοτωθεί.

Έγραφε τα εξής

Άκου, Θεέ… καμμιά φορά στην ζωή μου

Δέν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα

Θα ήθελα να Σου πω «γειά σου».

Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν

Ότι δεν υπάρχεις, και εγώ, ο ανόητος, τούς πίστευα.

Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου.

Αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα

Από έναν κρατήρα, που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε,

Τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου.

Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν,

Πόσο σκληρή μπορεί να είναι μία απάτη.

Άραγε, Θεέ, θα μου δώσης το χέρι Σου;

Σου τό λέω γιά νά μέ καταλάβης.

Δέν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση

Το φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σέ είδα;

Δέν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό.

Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα.

Τα μεσάνυκτα θα αρχίσουμε επίθεση.

Αλλά δεν φοβάμαι – Μας κοιτάζεις από πάνω.

Το σήμα. – Λοιπόν, πρέπει νά πηγαίνω.

Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. – Θέλω επίσης να πω

Ότι, ὅπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική,

Και ίσως, αυτήν ακριβώς την νύκτα θα κτυπώ στην πόρτα Σου…

Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου,

Θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα;

Μα, φαίνεται ότι κλαίω… Θεέ μου, βλέπεις

Τί μου συνέβη, τά μάτια μου έχουν ανοίξει.

Γειά σου, Θεέ μου – Φεύγω. Καί είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω.

Τί παράξενο – αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο.