Πάσχα χωρίς Θεία Λειτουργία είναι αδιανόητο για τον Χριστιανό.
Αλλά
Αν η λειτουργία γίνεται τήρηση θρησκευτικού καθήκοντος, συνήθεια ή παράδοση και όχι ζωή, αν δεν αισθανόμαστε κάθε φορά που μετέχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη ότι παίρνουμε δύναμη, κουράγιο και χάρη να αλλάξουμε όλη μας τη ζωή ή να αγωνιστούμε γι’ αυτό, τότε επιστρέφουμε ουσιαστικά στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Η σχέση μας με τον Θεό είναι σχέση δούναι και λαβείν (δίνουμε το χρόνο και τη παράσταση μας και παίρνουμε ψυχολογική τόνωση, ευλογία κ.λ.π.) και δεν μπορούμε να σωθούμε διότι δεν έχουμε ουσιαστική κοινωνία με τον Χριστό. Δεν είναι πεποίθηση η πίστη. Είναι μετοχή στο ποτήριο της ζωής. Δεν είναι συνέχεια της απολυμένης βρώσης, αλλά κοινωνία του Άρτου της Ζωής που κατέβηκε από τον ουρανό και άλλαξε τον τρόπο που ζούμε τα πάντα.
Και η μετοχή στην ευχαριστιακή σύναξη γίνεται αφορμή θέασης και βίωσης του τρόπου της αγάπης. Αγάπη δε σημαίνει κατάφαση στα πάντα. Σημαίνει διάκριση. Όπως και η κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού δεν μπορεί να γίνει αδιάκριτα, αλλά έχοντας επίγνωση ότι λαμβάνουμε ζωή και αγωνιζόμενοι η ύπαρξή μας να είναι δεκτική της ζωής. Άξιοι δε θα γίνουμε ποτέ, όσο αγώνα κι αν κάνουμε. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού άλλωστε δίδονται για να μπορούμε να αισθανόμαστε έτι περισσότερο την αναξιότητά μας και με δάκρυα να δοξάζουμε και να ευχαριστούμε τον Θεό διότι ο Χριστός υπέρ ημών απέθανε καίτοι αμαρτωλών. Γι’ αυτό και λέμε αληθινά ΝΑΙ στον Χριστό όταν δεν ξεκινάμε από εμάς, αλλά από την αγάπη. Και όταν επικαλούμαστε το όνομά Του αφού έχουμε αγωνιστεί να αγαπήσουμε.
Καθώς πλησιάζουμε προς το Πάσχα ας θυμόμαστε ότι η σχέση μας με τον Θεό πλέον δεν είναι σχέση δούναι και λαβείν, αλλά βήματα οικειότητας από εμάς προς τον Θεό, ο Οποίος μας απέδειξε ότι μας θεωρεί οικείους Του νικώντας τον θάνατο για λογαριασμό μας στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Ας θυμόμαστε ότι δεν μας σώζουν τα λόγια και οι καλές πράξεις, αλλά η μετοχή μας στο ποτήριο της ζωής, η κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Προϋπόθεση η άσκηση και η διάκριση. Και ας ξεκινούμε να εορτάσουμε το Πάσχα έχοντας πάρει την απόφαση μέσα από την μετοχή μας στη λειτουργία να βλέπουμε τα πάντα και τους πάντες στη ζωή μας με άλλη ματιά. Και όλα αυτά στην Εκκλησία, η οποία δεν είναι ένα θρησκευτικό κατάλοιπο του παρελθόντος, αλλά ο χώρος και ο τρόπος της θυσίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
(μικρή παραλλαγή κειμένου π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού)
ΠΗΓΗ ΒΗΜΑΤΑ
