Είμαστε άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις συναπαρτίζονται από την επικοινωνία που γεννάει η συγγένεια του αίματος , η δέσμευση της φιλίας, και η γνωριμία με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνος. «Για να ζήσει μόνος θα πρέπει να είναι ή θηρίο ή Θεός» μας λέει ο Αριστοτέλης. Το πρώτο ευτυχώς δεν είμαστε ( ή έστω πρέπει να μη γίνουμε!) το δεύτερο θέλει πολύ “περπάτημα” για να το φτάσουμε και πολλές φορές… κουραζόμαστε απλώς και μόνο με την σκέψη(!) και έτσι… αμφιρρέπουμε (γέρνουμε πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί…) σπρώχνοντας τις ημέρες τις ζωής μας.
Στη μουντάδα της ζωής μας έρχονται ευτυχώς κάποια πρόσωπα που μας ανατάσσουν με την προοπτική της ποιότητάς τους και με την προσδοκία της ελπίδος για την χαρά που μας φέρνουν.
Ο Αύγουστος για τους χριστιανούς είναι συνδεδεμένος με το πρόσωπο της Παναγίας. Γιορτάζουμε το θάνατό της που αποτελεί επιστέγασμα μιας ποιοτικής ζωής, και της οποίας τα στοιχεία ποιότητας δεν ήταν εξωτερική λάμψη και κατορθώματα για τα μάτια των άλλων, αλλά εσωτερικό περιεχόμενο, που γεννούσε στο περιβάλλον ανακουφιστική ευτυχία από την συναναστροφή.
Για όλους μας (σ’ όλους τους ανθρώπους όλων των γενεών και των τόπων) η ευτυχία ή η δυστυχία μας είναι υπόθεση που ισχύει και ενεργείται… πίσω από την κλειστή μας πόρτα. Στο δημόσιο χώρο μπορείς να παριστάνεις τον οτιδήποτε… στον προσωπικό όμως, ιδιωτικό χώρο, θέλει προσοχή, όταν σπας στον καθρέπτη την δυσάρεστη εικόνα να μην κατασφάξεις τα χέρια σου!!
Ζούμε κατά το πλείστον με τις εξωτερικές εντυπώσεις, τους ανθρώπους γύρω μας, τις διάφορες υποθέσεις μας, τις μέριμνες, που τις αξιολογούμε λόγο και τρόπο ζωής. Τι γίνεται όμως όταν για λόγους συνθηκών ανεξαρτήτως από την θέλησή μας, όλα αυτά απομακρυνθούν και εξαφανιστούν;
Έρχεται η Παναγία λοιπόν τώρα τον Αύγουστο και πριν πεθάνει θέτει στον καθένα μας αυτό το οδυνηρό ερώτημα:
Έχεις κάποιο πραγματικό περιεχόμενο στην ψυχή σου για να μπορέσει να σε “θρέψει” και να ζήσεις με αυτό, όταν όλα τα άλλα (συνθήκες-όνομα-οικονομική στάθμη-ποιότητα ζωής) κάποια στιγμή σ΄ εγκαταλείψουν ή ελαττωθούν στο ελάχιστο;
Τα εξωτερικά στοιχεία και το πλαίσιο της ζωής της Παναγίας ήταν από τα απλούστερα και ασημότερα. Είχε όμως εσωτερικό περιεχόμενο που την συντηρούσε και την έτρεφε. Η εποχή μας μέσα στην αφασική της ποικιλία κάνει προφανέστατη την έλλειψη του περιεχομένου με την αγωνία που τυραννάει τους ανθρώπους για διαρκείς εναλλαγές συνθηκών ζωής, μέχρι τα βαθειά γηρατειά (κρουαζιέρες…).
Αν θέλουμε να έχουμε την Παναγία συγγενή μας κατ’ αρχάς και κατόπιν μητέρα μας (όταν επιλέξουμε να γίνει ο Χριστός αδερφός μας) είναι αυτονόητο συνεπακόλουθο ότι σ’ αυτήν θα απευθυνόμαστε για όλα τα δύσκολα της ζωής μας. Η Παναγία και εμείς είμαστε η οικογένεια του Χριστού. Άλλη απ’ αυτή δεν έχει. Μία οικογένεια που δεν την συναρμόζουν δεσμοί αίματος αλλά την επικυρώνει το Πνεύμα του Θεού.
Ο Χριστός αγάπησε τους μικρούς με τρυφερότητα και τους αμαρτωλούς με συγκαταβατική κατανόηση. Η Παναγία αγαπάει όσους είναι “άρρωστοι” μέχρι να γίνουν καλά και όσους έχουν φύγει στην “ξενιτιά” μέχρι να επιστρέψουν. Από τον Χριστό… περιμένουμε. Από την Παναγία ζητάμε. Τι ζητάμε όμως;
Η παράκληση είναι ένα ρουσφέτι; Μία παράτυπη διαδρομή; Κάποιο bonus που δεν το αξίζουμε; Μία υπεκφυγή τελικώς;
Τίποτε απ’ αυτά .
Παράκληση είναι η παρηγοριά που ζεσταίνει την καρδιά όταν ξέρεις ότι η Παναγία σε ακούει και όταν δεν το αξίζεις. Όταν ξέρεις ότι σ΄ αγαπάει πιο πολύ τώρα που δεν το αξίζεις!
Η παράκληση δεν υλοποιείται χωρίς συμμετοχή. Κάποια χαρτιά με ονόματα την ώρα της προσευχής δεν εξαντλούν την συμμετοχή σ΄αυτήν. Παράκληση είναι η ολόψυχη ανάταση και αναφορά του εσωτερικού μας κόσμου, σ΄ αυτό το αξιοσημείωτο πρόσωπο. Σ’ αυτήν την πράγματι φιλική παρουσία. Σ’ αυτήν την συγγενή μας από την οποία υιοθετηθήκαμε «εξ αίματος», το οποίο χύθηκε στον Γολγοθά.
Παράκληση λοιπόν στην Παναγία είναι:
α. Η αγαπητική αναφορά στο πρόσωπο που αποτελεί την κομβική μας γέφυρα διάβασης προς τον Χριστό.
β. Προσευχητική επαναληπτικότητα, κατά το πρότυπο αυτής που τα γόνατα είχαν αποκτήσει σκληρότητα καμήλας από την συνεχή γονυκλινή προσευχή και που εμείς αγωνιζόμαστε για ελάχιστη μίμηση.
γ. Η αίσθηση της ανεπάρκειας που δεν ζητάει βεβαίως να υποκατασταθεί, στην προσπάθεια απόκτησης εσωτερικού περιεχομένου, αλλά να υποβοηθηθεί να καταλάβει την αξία του και να το αποκτήσει στο μέτρο της διάθεσης και της αντοχής του.
Ας παρακαλέσουμε λοιπόν την Παναγία (…με τις παρακλήσεις) να παρηγορήσει την καρδιά μας, να μας δώσει σύνεση, και να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε αγάπη για τον Χριστό και θυσία για τους αδερφούς μας, πράγματα που θα μας “συντηρούν” στην μοναξιά που θα ‘ρθει και για μας και θα φωτίζουν τον δρόμο το οποίο θα πάρουμε με τον θάνατό μας, όπως φώτισαν και τον δρόμο του δικού της θανάτου, που γιορτάζουμε τώρα τον Αύγουστο
ΠΗΓΗ ΙΝΦΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ Π. ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
