“Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”…. Δ.Σολωμός
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
Το τραγικό της καταστάσεως που ζούμε, ο ανεξέλεγκτος παραλογισμός η αλλοίωση και η διαστροφή των εννοιών, η επιβολή της μειοψηφίας, η συγκάλυψη κάθε είδους εγκλημάτω,ν τα 400 σήμαντρα και οι 62 καμπάνες που ηχούν ασταμάτητα και εκκωφαντικά ζητώντας να ξυπνήσουμε περιγράφονται στις εξής παραλλαγές
Παραλλαγή 1: το σύνδρομο του βραστού βατράχου
Ο Olivier Clerc, συγγραφεύς και φιλόσοφος, χρησιμοποίησε το σύνδρομο του βραστού βατράχου: βάζουμε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό και ενώ αργά αλλά σταθερά η θερμοκρασία του νερού ανεβαίνει, το δυστυχές πλάσμα δεν αντιδρά αλλά χαλαρώνει και απολαμβάνει ενώ σταδιακα νοιωθει δυσφορία και αποχαύνωση που τον εμποδιζουν να πεταχθεί έξω και φτάνει κάποια στιγμή στο σημείο να χάνει τις αισθήσεις του και τελικά να πεθαίνει από το βρασμό.
με αυτή την μικρή ιστοριούλα – πείραμα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποίησης των αλλαγών, που μας επηρεάζουν
Απλά δεν έχουμε καταλάβει τι μας έχουν κάνει και προσπαθούμε ακόμα να προσαρμοστούμε.
Το πείραμα υπογραμμίζει με μεταφορικό τρόπο αυτό που πολλοί βιώνουμε σαν κανονικότητα στο βίο μας, αυτοτιμωρημένοι και τυφλωμένοι από την ίδια τη θεώρησή μας για τη ζωή και την αδυναμία μας να αντιδράσουμε έγκαιρα σε καταστάσεις που απέχουν πολύ από την αποδεκτή κανονικότητα. Το να αντέχουμε ή να θεωρούμε ότι αντέχουμε τα πάντα και να πιστεύουμε ότι πολλές δυσάρεστες καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε μπλεγμένοι είναι κάτι το φυσιολογικό, μας μετατρέπει αργά αλλά σταθερά σε σύγχρονα πειραματόζωα μέχρι που φτάνει εκείνη η στιγμή που θα χάσουμε την αίσθηση της αυτοσυντήρησης και τελικά θα «βράσουμε» πολλές φορές στην «κατσαρόλα» που οι ίδιοι τοποθετήσαμε τον εαυτό μας.
Το να αφήνουμε τον καιρό να περνάει παθητικά καταλήγει να μας λυγίζει ψυχολογικά, ηθικά, αλλά και να επιφέρει δραματικό πλήγμα στην ζωή μας.
Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις της ανθρώπινης ιστορίας, το πείραμα του βατράχου έρχεται να τονίσει την ανάγκη της αντίδρασης απέναντι σε οτιδήποτε μας κρατά δέσμιους και μας νουθετεί να αποτινάξουμε τη στωική και νωθρή στάση μας στις καταστάσεις που πρέπει να αναστρέψουμε με αποφασιστικότητα. Μας υπενθυμίζει την ανάγκη, να μην στρουθοκαμηλίζουμε και να σηκώνουμε το ανάστημά μας παίρνοντας τα ρίσκα, να απομακρυνόμαστε έγκαιρα προτού χρειαστεί να «πηδήξουμε έξω για να σωθούμε».
Ωστόσο προλαβαίνουμε – δεν προλαβαίνουμε να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα!
Παραλλαγη 2: Ὁ μύθος τοῦ χταποδιοῦ
Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας, μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακίζουνε. Το χταποδάκι φωνάζει:”Με πιάσανε,μάνα!”.
Η μάνα του, του λέγει:”Μην φοβάσαι παιδί μου!”.
Ξαναφωνάζει το μικρό:”Με βγάζουν από τη θάλασσα!”.
Πάλι λέγει η μάνα:”Μην φοβάσαι παιδί μου”.
Και πάλι :”Με σγουρίζουνε, μάνα!”.
“Μην φοβάσαι παιδί μου”.
“Με κόβουνε με το μαχαίρι!”.
“Μην φοβάσαι παιδί μου”.
“Με βράζουνε, μάνα!”.
“Μην φοβάσαι παιδί μου”.
“Με μασάνε μάνα!”.
“Μην φοβάσαι παιδί μου”.
“Πίνουνε κρασί,μάνα!”.
“Αχ! Σ’έχασα παιδί μου!”.
Η αλλιώς : Όταν θα ξυπνήσουμε θα είναι αργά.
Παραλλαγη 3 :Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα
Ένα από τα διασημότερα παλιά παραμύθια αποτελεί κι εκείνο του γνωστού Δανού λογοτέχνη και συγγραφέα παραμυθιών Hans Christian Andersen που ακούει στον τίτλο: «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Σύμφωνα με εκείνο, σε μία μακρινή χώρα ζούσε ένας γκρινιάρης κι αλαζόνας βασιλιάς, ο οποίος σε καθημερινή βάση ζητούσε από τους βασιλικούς του ράφτες να του ράβουν καινούργια ρούχα για να εντυπωσιάζει τους υπηκόους του.
Έπειτα από κάμποσα χρόνια όμως, οι ράφτες του δε μπορούσαν να σκεφτούν νέα σχέδια. Όταν τόλμησαν να του το πουν, ο βασιλιάς θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να ωρύεται και να τους φωνάζει. Την επόμενη μέρα, ο βασιλιάς έστειλε τους φρουρούς του να ξεχυθούν στους δρόμους και να διαλαλήσουν ότι όποιος του έφτιαχνε τα πιο πρωτότυπα ρούχα θα ανταμειβόταν γενναιόδωρα. Όλοι οι ράφτες της χώρας έβαλαν τα δυνατά τους για να ικανοποιήσουν την επιθυμία του, αλλά ο γκρινιάρης βασιλιάς τους έδιωχνε, γιατί απλούστατα έβρισκε πολύ συνηθισμένα τα ρούχα που του πρότειναν.
Μία μέρα πραγματοποίησαν την εμφάνισή στο παλάτι του δύο νεαροί, οι οποίοι ήσαν απατεώνες και του πρότειναν να αναλάβουν εκείνοι να σχεδιάσουν και να ράψουν τις φορεσιές του από ένα πολύ σπάνιο και λεπτεπίλεπτο ύφασμα, το οποίο μόνο οι έξυπνοι άνθρωποι θα είχαν την ικανότητα να το δουν! Κι ο αυτοκράτορας τους δέχτηκε στο παλάτι.
Προσποιούμενοι ότι ύφαιναν κι έραβαν τα καινούργια – ανύπαρκτα – ρούχα του βασιλιά στον αργαλειό, είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν όλους τους συμβούλους, καθώς και το υπηρετικό προσωπικό. Οι σύμβουλοι και οι αξιωματικοί φοβόντουσαν να αναγγείλουν στην εξοχότητά του ότι δεν μπορούσαν να δουν το ύφασμα στον αργαλειό των δύο απατεώνων κι έτσι αναγκάστηκαν να πουν στον βασιλιά ότι οι καινούργιες ενδυμασίες του ήταν περίφημες.
Τελικά ένα πρωί, οι δυο ράφτες επισκέφτηκαν το βασιλιά στο παλάτι για να του ανακοινώσουν ότι τα ρούχα του ήταν έτοιμα. Έπειτα, άνοιξαν μία τσάντα και προσποιήθηκαν ότι έβγαζαν από μέσα τα καινούρια ρούχα για να του τα δείξουν. Αφού φόρεσε τα καινούργια – ανύπαρκτα ρούχα, έπειτα διέταξε να βγουν όλοι στους δρόμους για να τα θαυμάσουν. Καθώς περνούσε ανάμεσα στους υπηκόους του, που είχαν μείνει άφωνοι, φώναζε καμαρώνοντας ότι μόνο οι έξυπνοι άνθρωποι είναι ικανοί να τα δουν.
Οι καημένοι οι άνθρωποι χειροκροτούσαν και φώναζαν ενθουσιασμένοι ότι τα καινούρια ρούχα του βασιλιά ήταν καταπληκτικά. Ξαφνικά όμως, μέσα από το πλήθος, ξεπρόβαλε ένα αγοράκι που πλησίασε το βασιλιά και άρχισε να φωνάζει λέγοντας ότι: «ο βασιλιάς βγήκε στο δρόμο γυμνός, θα κρυώσει»! Ο κόσμος τότε ξέσπασε σε δυνατά γέλια κι ο βασιλιάς μονολόγησε ντροπιασμένος ότι το παιδί έχει δίκιο και έχει συνειδητοποιήσει ότι ήταν γυμνός, με τους δύο ράφτες να είχαν αποδειχθεί αγύρτες και τσαρλατάνοι.
Το νόημα και το ηθικό δίδαγμα που αναδύει η συγκεκριμένη παραμυθένια ιστορία αναπαριστά το γεγονός ότι, οι περισσότεροι άνθρωποι εθελοτυφλούν μπροστά στη γύμνια και τη φτήνια της εξουσίας, καθώς κι εκείνων που την εκπροσωπούν, διότι αρνούνται να αντιληφθούν την αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας, θεωρώντας πως συμβαίνει αυτό που επιθυμούν εκείνοι να συμβεί ή ότι απλά βολεύονται να βλέπουν αυτό που τους λένε οι άλλοι ότι πρέπει να δουν.
Διαθέτουν επιλεκτική μνήμη ερμηνείας συγκεκριμένων καταστάσεων, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις παρουσιάζουν με τον τρόπο που επιθυμούν οι ίδιοι. Παράλληλα, όμως, αποτυπώνει και το αισιόδοξο μήνυμα ότι ο καθένας μας διαθέτει την δύναμη και το σθένος να υψώνει τη φωνή του απέναντι στην αδικία, την κατάχρηση και αλαζονεία της εξουσίας και με παραστατικό κι αλληγορικό τρόπο να λέει: «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Παραλλαγή 4 : Η … καθέδρα του Κολοκοτρώνη
Το διηγήθηκε ο δισέγγονος του : Η Πρέσβειρα της Γαλλίας είχε χορό στην αθήνα . Πρώτος και καλύτερος από τους προσκεκλημένους ήταν ο Γέρος του Μοριά. Τον υποδέχθηκε εγκάρδια η Πρέσβειρα που όμως επειδή γνώριζε πολύ καλά την Ελληνική γλώσσα ήξερε και τι σημαίνει το πρώτο συνθετικό του επωνύμου του. Γι’ αυτό ντράπηκε και άρχισε να τον αποκαλεί με το δεύτερο μόνο συνθετικό. Καμία αντίδραση από το Στρατηγό, μέχρι που κάποια στιγμή του είπε: «Καθίστε κύριε Κοτρώνη». Αμέσως αυτός γύρισε στην Πρέσβειρα και ρώτησε δήθεν με απορία: «Πώς να καθίσω εξοχοτάτη αφού εσείς μου κόψατε τον κ… ;» και ανέφερε το πρώτο μέρος του σύνθετου ονόματος του.
o tempora, o mores ! Άλλοτε δίσταζαν και να προφέρουν την λέξη και τώρα προσκυνάνε το νοούμενο
Παραλλαγή 5 : η προφητεία
Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθεί η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: «Θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λένε τρελό», γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς.
Είναι φοβερή, εξωφρενική η κατάσταση! Θέλει πολλή προσευχή. Χρειάζεται θεϊκή επέμβαση. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
