Συνηθως ακούγοντας την παραβολή του ασώτου εστιάζουμε στην αγάπη του Πατέρα, στη μετάνοια του νεότερου γιού και κάποτε διερωτώμαστε αν τελικά άσωτος ήταν ο μεγαλύτερος γιός, ο “εντάξει”, που δεν χάρηκε με την επιστροφή του αμαρτωλού.
Φέτος για πρώτη φορά πρόσεξα τη φράση “ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.”
Ο γιός είχε την περιπέτεια του. Βρέθηκε σε ανάγκη. Δεν υπήρξε ούτε ένας να τον δει σαν άνθρωπο. “πάντες ηχρειώθησαν, ουκ έστι ποιών χρηστότητα εως ενός”.Ούτε ένας να νοιαστεί για τις βασικές του ανάγκες όχι τις ψυχικές και τις πνευματικές αλλά αυτές ακόμη της επιβίωσης.
Ερώτηση :Τι κάνουμε εμείς όταν αντιληφθούμε την ανάγκη του άλλου;ή μήπως καν δεν την αντιλαμβανόμαστε;ή μήπως την εκμεταλευόμαστε με διάφορες προφάσεις εξιδανικεύοντας την σκληροκαρδία μας;
Από χριστιανοί … χοιράνθρωποι…. Τι κρίμα…
