Αγαπητέ μου κορονοιέ,
δεν ήλπιζα τόσο ξαφνικά και σε τόσο σύντομο διάστημα να γίνεις μέγας ευεργέτης μου. Και είμαστε εν εξελίξει…
Ναι, σε ευχαριστώ, γιατί μου διδάσκεις ένα σωρό πράγματα μεταξύ των οποίων τα εξής:
- Πόσο έχω στερήσει τη φυσική παρουσία και την επικοινωνία από τα παιδιά μου.
- Πόσο κυνηγώντας τη σκιά μου μέρα και νύχτα ( κάνε τούτο, κάνε εκείνο, κάνε το άλλο, κοιμήσου για να σηκωθείς κλπ….) είχα αδιαφορήσει για την ψυχή μου και τον εσωτερικό μου κόσμο. Ζούσα σαν να μην υπάρχουν. Τώρα με την κατ’ οίκον παραμονή έχω πιο ξεκάθαρη την επιλογή να ακούσω τη φωνή τους και να διαλεχθώ μαζί τους.
- Μου έμαθες την έννοια της «ατομικής ευθύνης». Εμένα του «δε βαριέσαι» που δηλώνω χριστιανός αλλά έχω αποιεροποιήσει τα πάντα. Που ίσως ποτέ δεν υπολόγισα τον άλλον ( τον πλησίον) σαν κάτι πολύτιμο, σαν εικόνα Θεού, σαν τον ίδιο τον Κύριο.
- Μου θύμισες τη βασική εντολή του Θεού μου: «Αγαπάτε Αλλήλους», προστατέψτε τους, διακονήστε τους, χαμογελάστε τους.
- Μου δίδαξες εκείνη τη παράξενη προτροπή των ασκητών : (μνήμη θανάτου να έχουμε).
Αυτό που τους κάνει να χαίρονται τα απλά πράγματα της ζωής και όχι να χάνονται κυνηγώντας τα όνειρα , να κινούνται υπεύθυνα και προσεκτικά στην προοπτική της αιωνιότητας και όχι στο «ότι αρπάξουμε».
Βέβαια δεν μπορώ να πω… ακόμα σε πανικό μου βγαίνει αυτή η μνήμη θανάτου, αλλά που θα πάει θα το γυρίσω το κουμπί.
- Με έβαλες σε μια ζωτικής σημασίας διαδικασία αποκάθαρσης της πίστεώς μου. Καιρός ήταν να γκρεμίσω το είδωλο του εαυτού μου και το περί θεού είδωλο που τόσο ιδεοληπτικά προσκυνούσα. Καιρός είναι να διερωτηθώ ποιος πραγματικά είναι ο Χριστός; Ποιο είναι το θέλημά του ;
Μπορώ μετά από το « παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον…..» να Τον εμπιστευτώ και να αφεθώ σε ό, τι Εκείνος μου δείξει; Θα είναι τα μάτια μου καθαρά να δω ή πάλι θα κάνω ερμηνεία κατά το δοκούν;
Συνήθιζα να ξεφορτώνομαι ενοχές και ψυχολογικά φορτία σε κάτι που ονόμαζα εξομολόγηση .
Τώρα θέλω να πάω πιο βαθιά, να μάθω τι είναι μετάνοια .
- Γέρασα μέσα στην «Εκκλησία» και έπρεπε να έρθεις εσύ για να διερωτηθώ τι είναι πραγματικά η Θεία Κοινωνία; Ομολογώ ότι ένα κάποιο σοκ ακόμα το περνάω. Είναι βλέπεις που νόμιζα ότι το κατείχα το θέμα. Τον είχα το Θεό στο τσεπάκι μου.
Αγαπητέ μου Κορονοϊέ, σταματάω εδώ. Η οδυνηρή διαδικασία συνεχίζεται. Σε ευχαριστώ.
Όμως θέλω να σου πω και κάτι ακόμα: δεν μπορώ να σε συγχωρέσω για το πόσο άγαρμπα φέρθηκες στην Εκκλησία. Δεν λέω μας άξιζε. «Εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις απολαμβάνομεν»
Θα χωριστεί η ήρα από το στάρι.
Δε λέω αποκρουστικοί και οι λεονταρίζοντες και οι «ψευδομάρτυρες» και οι δειλοί με την ουρά στα σκέλια φοβούμενοι και διαμαρτυρόμενοι : «ουκ οίδα τον Άνθρωπον»
Αλλά όχι και τόση σύγχυση. Ξεπερνά τις αντοχές μου.
Άλλο συγχρωτισμός άλλο Θεία Μετάληψη.
Άλλο μαγεία και ψυχολογικό καταφύγιο άλλο επίκληση του Θείου Ελέους και πίστη στο Χριστό.
Άλλο θρησκευτική απώθηση και άλλο συμπόρευση με τον Πάσχοντα Δούλο.
Αυτή τη σύγχυση αγαπητέ κορονογιέ δεν μπορώ να στη συγχωρήσω…
Ίσως, όμως, η ζ(Ζ)ωή μου επιφυλάσσει πιο προχωρημένα μαθήματα είτε από σένα, είτε από κάτι άλλο, είτε σε προσωπικό, είτε σε κοινό επίπεδο και να υπερβώ τη μνησικακία που σου έχω προχωρώντας στη συμφιλίωση.
Υ.Γ. μην αμφισβητήσεις το ευχαριστώ μου. Δεν το λέω ειρωνικά, το εννοώ.
+Γ.μ.
