ΔΕΝ σημαίνει ζορίζομαι και ταλαιπωρούμαι γενικώς στην ζωή μου.
ΔΕΝ σημαίνει πως με απέρριψε η γυναίκα ή ο άνδρας που θέλησα να κάνω αποφυάδα του ΕΓΩ μου (που αρχικά θαύμαζε το παραφουσκωμένο μου αυτοείδωλο, όπως τής/τού είχε σκιαγραφήσει ο αυθάδης αυτοθαυμασμός μου και ύστερα με απομυθοποίησε μέσα στην καθημερινότητά μου).
ΔΕΝ σημαίνει ότι με βρίσκουν εμένα ή τούς συγγενείς μου η μία αρρώστια μετά τις άλλες.
ΔΕΝ σημαίνει καν ότι σκοτώθηκε το παιδί μου ή πέθανε από καρκίνο.
ΣΗΜΑΙΝΕΙ πώς ενώ κατάφερα κοπιωδώς και επίμοχθα, μέσα από συνειδητή άσκηση να ταπεινώνω τον εγωισμό μου, να αγκαλιάζω τον άλλον και ειδικά τον εχθρό μου, ενώ λοιπόν κατάφερα να αδειάζω τον εαυτό μου για να χωρέσω τον άλλον, εκείνος όχι μόνο δεν με αγκαλιάζει, αλλά με αγνοεί, μού φέρεται αχάριστα, και ακόμα χειρότερα καμιά φορά, με μισεί και λυσσά εναντίον μου.
ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ακόμα περισσότερο, πώς ενώ μου φέρεται σκαιά, ΕΓΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ.
Αυτό έγινε στον Σταυρό. Αυτό είναι το μυστήριο του Σταυρού. Ο Σταυρός, πολύ απέχει από το να είναι ένα φυλαχτό της φιλαυτίας μας που το κρεμάμε στον λαιμό μας για να μην ξεβολευτούμε.
