Αυτό τον καιρό γίνεται συζήτηση και πολλοί ασχολούνται με την απόφαση ενός δημοσιογράφου και συγγραφέα να θέσει τέρμα στη ζωή του λόγω του αθεράπευτου καρκίνου του. Άλλοι τον επικρίνουν και άλλοι τον επαινούν και το χειρότερο υπάρχουν άλλοι (αφανείς… ήρωες) που τον θαυμάζουν ενδόψυχα, είτε γιατί τους ευχαριστεί, το ότι γίνεται διαμορφωτής γνώμης, είτε γιατί λέει φωναχτά αυτά που οι ίδιοι δεν μπορούν να εκστομίσουν παρ’ ότι συμφωνούν.
Δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε αρμοδιότητα κριτού για αυτή την ενέργεια του ανθρώπου. Είναι στην κρίση του Θεού ο αυτόχειρας και Εκείνος θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον άνθρωπο, εκτός κι αν ο αυτοκτονήσας δεν θέλει κάτι τέτοιο (Δεν θέλω σταυρό στο μνήμα μου) επειδή (μη γένοιτο) αγκυλώθηκε στον αυτοεναγκαλισμό του και δεν μπορεί να ανοιχθεί στην βιωματική πείρα της Σταυρικής Αγάπης και της Αιμορραγούσης Φιλανθρωπίας.
Ο μεγάλος Σκωτσέζος συγγραφέας, ποιητής και θεολόγος George McDonald μας βεβαιώνει εμφαντικά ότι στην πόρτα της κολάσεως δεν υπάρχει η επιγραφή που διάβασε ο Δάντης στην Θεία Κωμωδία του! Εκφραστής (ο Δάντης) μιας λαθεμένης θεολογίας θεώρησε ότι η κόλαση είναι ένα πανάρχαιο … Αλκατράζ φτιαγμένο με τους αμετάθετους όρους ενός παντοδύναμου κατασκευαστή! «Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα εσείς που εισέρχεστε» Δηλαδή ήρθε η ώρα να σας μαντρώσω χωρίς διαφυγή: «Τώρα θα πληρώσετε! Νομίζατε ότι θα μου ξεφεύγατε … intra omnes!! Μέσα τώρα κεκλεισμένων των θυρών»
Είπαμε όμως· ο Δάντης είναι πανέμορφος συγγραφέας και «πανάσχημος» θεολόγος! Ο George McDonald μας λέει με σιγουριά ότι το θέμα της κολάσεως είναι προσωπικό και δεν τίθεται σ’ άλλη βάση παρά μόνο στη φρίκη της αυτοφυλάκισης με σκεπτικό: «Είμαι όλος δικός μου»! Αυτό γράφει η πόρτα της κολάσεως. Αυτό έχει σημαία και έμβλημα η κόλαση. Αυτός είναι ο τρόπος που οδηγεί στην κόλαση!
Το βούλιαγμα σε αυταπάτες αυτοπροστασίας τελικώς χτίζει πύργο όχι προστασίας αλλά φυλάκισης και ο φόβος μην «κάψω» το χέρι μου αν το απλώσω σε επικοινωνία, τελικά το κάνει αγκυλωμένο και άχρηστο. Και αν ζήσω έτσι, ακόμα και ανεπιγνώστως, ακόμα και μέσα σε θορυβώδη και πολυάνθρωπα περιβάλλοντα, τελικά «θα είμαι όλος δικός μου» όντας μέσα στην πιο ξέφρενη σεξουαλική αλητεία και στην πιο θορυβώδη και celebrity ζωή. Ένας μοναχικός λύκος, όχι της Ν. Υόρκης αλλά της δυστυχίας.
Έτσι … όχι αισίως αλλά απαισίως θα οδηγήσω τον εαυτό μου στο σκοτάδι της απόλυτης μοναξιάς, αφού το θέμα δεν θα είναι τεχνική απουσία ανθρώπων, αλλά ο προσωπικός εγωισμός, που δεν θα με αφήνει … να δω και ν’ ασχοληθώ «μ’ αυτά τα ζώα» (ιστορία Γεροντικού) στα οποία θα συμπεριλαμβάνω και τον … Θεό! Και ο μεν Θεός που δεν έχει, ούτε έτσι πρόβλημα, (άλλωστε δεν τον αξιολογούσε ως κάτι περισσότερο ο τρόπος αντιμετώπισης και βασανισμού Του, στο Πραιτώριο!) μπορεί και αγαπάει, γιατί είναι ΑΓΑΠΗ και μονίμως αγαπάει! Ο δύστυχος όμως άνθρωπος, ακόμα και μπροστά στον θάνατο αυτοαπασχολείται και καταστοχάζεται, κούφια λόγια ψεύτικης παρηγόριας, μπροστά στην αγωνία, διαδρομής αγνώστου και μοναχικής.
Οι χριστιανοί λένε: «Καί ἐάν πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά ὅτι σύ μετ’ ἐμοῦ εἰ.» (Ψαλμ. 22,4) δηλαδή και στην διαδρομή του θανάτου δεν θα φοβάμαι, γιατί θα είσαι μαζί μου αφού μ’ αγαπάς. Ξέρουν ακριβώς οι χριστιανοί ότι ο Χριστός δεν θα αφήσει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους. Ξέρουν ότι «Μόνον ο θάνατος πεθαίνει». Ξέρουν ότι η αγάπη είναι «κραταιά ως θάνατος» και ότι με την αγάπη του ενσαρκωθέντος Χριστού θα «ξαναενσαρκωθούν και αυτοί» (αν υπάρχει τέτοια έκφραση) από «ξηρά οστά» σε ψυχές ζώσες, αφού θα ανοίξει ο Χριστός τους τάφους τους και θα τους βγάλει από αυτούς (τους τάφους) και θα τους φέρει στην «χώρα του Ισραήλ» (Ιεζ. 37,1-14).
Και έρχεται η εγωιστική και πάλι αντίρρηση: Καλά, εγώ δεν αγαπάω …! Ο Θεός όμως, που θα κάνει αυτά όλα, δεν μ’ αγαπάει; Θα με αφήσει να πάω στην κόλαση;; Η αντίρρηση – απορία, πλην της ωφελιμιστικοαυταπάτης, κάνει κουτοπόνηρη υπέρβαση της απόλυτης ισόβιας τοποθέτησης για την απαραβίαστη ελευθερία, για την οποία υποτίθεται … σκοτωνόταν στη ζωή, και τώρα την «ξεπουλάει» θεωρητικά, χωρίς κανένα δισταγμό και εν ψυχρώ! Όμως ο ωφελισμός είναι πολύ κακός σύμβουλος ειλικρινείας. Ούτε εδώ, πολύ περισσότερο εκεί, δεν γίνονται αποδεκτές κινήσεις σκοπιμότητας, γιατί «η γυμνότητα» που επικρατεί στην πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού, κάνει τα πράγματα φανερά δια γυμνού οφθαλμού … στους οφθαλμούς ΟΛΩΝ.
Η αγάπη δεν είναι… ποιοτικός εκβιασμός! Δεν είναι σκοπός, που αγιάζει τα μέσα. Δεν είναι ανάγκη χρησιμότητας ή οφελιμότητας. («Συμφέρει να πιστεύωμεν» είχε κύριο άρθρο του παλαιότερα, γνωστό καλβινορθόδοξο περιοδικό). Δεν «στέλνει» ο Θεός κανέναν μακρυά Του, πώς άλλωστε είναι δυνατόν; (Δεύτε προς με πάντες…) Όμως δεν εκβιάζει και κανέναν να μείνει κοντά Του. Ο Θεός θα μας πει: Ας γίνει το θέλημα σου! Ας γίνει μόνιμο αυτό που επιθυμείς. Ας έχεις αυτό που αναζητείς. Ας είσαι «Ο Βασιλιάς της μοναξιάς» αφού η καρδιά σου αυτό ψάχνει. Ό,τι και να σου δώσω (λέει ο Θεός) δεν πρόκειται να σε χορτάσει, αφού δεν το αγαπάς, πολύ περισσότερο αν το μισείς!
Έτσι το θέμα της αιώνιας τύχης μας δεν είναι προσθαφαίρεση καλών-κακών πράξεων, αλλά φανέρωση της ποιότητας, που γεννήθηκε στην καρδιά μας , αναλόγως των έργων μας. «Η ζωή δεν είναι μια φάρσα που πρέπει να την υποστούν όλοι» (Α. Ρεμπώ) αλλά η ευκαιρία να αποκτήσει η καρδιά μας ανιδιοτελή αγάπη, να μοιάσει του Χριστού που είπε ΕΙΝΑΙ αγάπη. Και έτσι όταν Τον συναντήσει, η παρουσία Του να γεμίζει χαρά τον άνθρωπο και να της είναι προσφιλής και όχι … κόλαση! (Κόλαση είναι οι άλλοι. J. P. Sartre)
Ο Χριστός δεν κολάζει κανένα … τα δεδομένα μας μάς απομακρύνουν απ’ Αυτόν και μας οδηγούν στην μοναξιά της κόλασης, αφού δεν μπορούμε ν’ αγαπάμε.
Μένει αχνή ελπίδα η αγάπη των άλλων (Μνημόσυνα) να … εμβολίσει το τείχος της τραγικής μας αυταπάτης (Είμαι όλος δικός μου) και να ανοίξει κάποια ρωγμή ελπίδας για λίγο φως χαράς …! Αμήν.
π. Θεδόσιος Μαρτζούχος