Στο πρόσωπο κάθε αθώου συνανθρώπου μου.

Στα μάτια κάθε ένοχου αδερφού μου.

Στην κατεστραμμένη και μολυσμένη από τα χέρια μου φύση.

Στα πλάσματα του ζωϊκού βασιλείου που κακοποιώ και σφάζω.

Στον ίδιο μου τον εαυτό, βιάζοντας και το σώμα και την ψυχή μου.

Σε προδίδω Θεέ μου.

Κάθε μέρα, με κάθε λέξη, σε κάθε μου σκέψη.

Σε προδίδω.

Πώς να τολμήσω να Σε κοιτάξω;

Σε λοιδορώ με τη βρώμικη γλώσσα μου.

Σε πληγώνω με το ακάθαρτο μυαλό μου.

Σε βασανίζω με την κακία και την ασχήμια μου.

Σε σταυρώνω Χριστέ μου.

Κι Εσύ ολόκληρος Θεός το ανέχεσαι!

Κάθεσαι και Σε σκοτώνω συνέχεια!

Όχι μία φορά πριν δυο χιλιάδες χρόνια!

Σταυρώνεσαι πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια για μένα!

Εσύ! Ολόκληρος Θεός!!!

Πώς να Σε καταλάβω;

Πώς να κατανοήσω τόση αγάπη;

Ασύλληπτη, ατελείωτη, ανιδιοτελής, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!

Πώς να πιστέψεις ότι ο ίδιος ο Θεός

δολοφονείται από σένα και Ανασταίνεται για σένα;

Πώς να πιστέψεις ότι υπάρχει τέτοιος έρωτας;

Φτωχός ο νους, φτωχή και η καρδιά.

Πώς να συλλάβουν τέτοια Αλήθεια;

Κι όμως, τη βλέπω να διαδραματίζεται αδιάλειπτα.

Για πόσο θα εθελοτυφλώ ακόμα;

Αρκετά Σε πρόδωσα Θεέ μου!

Αρκετά Σε σταύρωσα Χριστέ μου!

Να μη Σε προδώσω ξανά με του Ιούδα το φιλί.

Να μη Σε ποτίσω ξύδι και χολή.

Μόνο να ΣΕ ΑΓΑΠΩ ! ! !

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταυρωθώ…

Να το ομολογήσω, να το συναισθανθώ,

και όταν έρθει η ώρα θα το αρνηθώ;

Ελένη Στ. Μαυροπούλου