«Απ’ όλες τις αναπηρίες και τις ήττες μου,
ω! κι ακόμα πιο πολύ,
από τις νίκες μου, που ’μοιαζε νά ’χα·
από τα ευφυολογήματα, που εξαπέλυα για χάρη Σου,
και στ’ άκουσμά τους, το ακροατήριο χαιρόταν
ενώ οι άγγελοι κλαίγανε·
απ’ όλες τις «αποδείξεις» μου για τη Θεότητά Σου,
Εσύ, που δεν θέλεις να δίνεις σημείο,
λευτέρωσέ με, Κύριε.
Οι σκέψεις δεν είναι παρά νομίσματα.
Κάνε να μην τα εμπιστευτώ, αντί για Σένα,
Να μη δεχθώ τη φθαρμένη τους εικόνα, σαν δήθεν
του Προσώπου Σου.
Απ’ όλες τις σκέψεις μου,
ακόμα και απ’ τις σκέψεις μου για Σένα,
Έλα Εσύ, Γλυκιά Σιωπή, και λευτέρωσέ με.
Κύριε, της στενής πύλης και της τρύπας της βελόνας,
αφαίρεσε από μένα όλη αυτή την καυχησιολογία
πριν φύγω απ’ την ζωή.”
– C. S. Lewis
