Άλλο ένα «Χριστός Ανέστη»
προχώρησε τη ζωή μου προς το τέλος!
Ποιο τέλος;
«Τέλειοι να γίνετε»
μας παρήγγειλες…
«Ω θείας , ω φίλης,
ω γλυκυτάτης Σου φωνής»…
Την σκέπασαν τα βαρελότα
τα «πάμε να φύγουμε, το φαγητό είναι στο φούρνο»
τα «χρόνια πολλά και του χρόνου»
«Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού,
και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν»…
Τη χαράν την εμήν δίδωμι υμιν»…
Την πετάξαμε με τους μπότηδες από το καμπαναριό!
Αυτοί οι μπότηδες, κεράμια σημαίνοντα την ουσία μας…
Εφευρέσεις εθίμων καινών
Να μη μείνει χρόνος και χώρος για το Κενό Μνημείο…
Στην πόλη μπήκαν οι οχτροί,
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την τρίτη μέρα…
Τριήμερος εξανέστης μα εμείς φυλακίσαμε την ψυχή μας
Σε ένα μπότη αξιοθρήνητο, θρυμματιζόμενο
για ένα πουκάμισο αδειανό,
για μια φιέστα και μερικές φωτό
για ένα «έθιμο» βεβαίως, βεβαίως…
