Στον εσπερινό την Κυριακή του παραλύτου βρήκαμε το εξής δοξαστικό:
Επί τη προβατική κολυμβήθρα κατέκειτο άνθρωπος εν ασθενεία και ιδών Σε Κύριε εβόα :
άνθρωπον ουκ έχω ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ βάλη εν αυτώ. Εν ω δε πορεύομαι άλλος προλαμβάνει με και λαμβάνει την ίαση , εγώ δε ασθενών κατάκειμαι.
Και ευθύς σπλαχνισθείς ο Σωτήρ λέγει προς αυτόν. Διά σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; Άρον σου τον κράβατον και περιπάτει.
Πάντα Σοι δυνατά, πάντα υπακούει,πάντα υποτέτακται. Πάντων ημών μνήσθητι Άγιε και ελέησον ως φιλάνθρωπος.
Αλήθεια, πόσο θα στερεωνόταν η καρδιά μας αν πλησιάζαμε με πνεύμα μαθητείας τη λατρεία μας…
Άρον σου τον κράβατον και περιπάτει. Άρον σου τον κράβατον και περιπάτει.Άρον σου τον κράβατον και περιπάτει.
