Όδή α’. “Ήχος πλ. δ’. ’Υγράν διοδεύσας.
Δικαίων σκηνώμασιν έν χαρά, και πόθω άφράστα, αύλιζόμενος Συμεών, πάντας τους τελοΰντάς σου την μνήμην, Θεόν των όλων δικαιώσαι ίκέτευσον.
Έν Νόμω γενόμενος ίερεύς, Συμεών ως ηΰχου,σύ τεθέασαι Ίησοΰν, τον Χρίστον Κυρίου, ον δυσώπει, έκ πάσης λύπης ημάς άπαλλάξασθαι.
Χειρι τον κατέχοντα πάσαν γην, έν Χερσιν έδέχθης, άγιώτατε Συμεών. Τοϋτον ουν δυσώπει δυστοκίας, έλευθερώσαι την σοι καταφεΰγουσαν.
Θεοτοκίον.
Ούκ έ’χω παρρησίαν Μήτερ Θεοΰ, ιδεΐν άμαρτήσας εις το ύψος τοϋ Ούρανοΰ, άλλ’ οικτειρον Κόρη τον σόν δοΰλον, ή τον Θεόν έν γαστρί σου χωρήσασα.
Όδή γ’. Σύ εΐ τό στερέωμα.
‘Ύψωθεις ταΐς πράξεσι ταΐς ίεραίς, άγιώτατε, τον Ίησοΰν, έν χερσιν έδέχθης, υπέρ πάντων δεόμενος.
Τον τοϋ Νόμου Κύριον, μήτραν Παρθένου άνοίξαντα, ίδών, σεπτέ Συμεών, δυσώπει, έκ κινδύνων ρυσθήναί με.
Ό χερσι τον άνθρωπον, δήμιουργήσας κατέχεται, έν Συμεών, γηραιαΐς άγκάλαις, ρώσιν πάσι δωρούμενος.
Θεοτοκίον.
Νοητήν λαβίδα σε, άνθρακα φέρουσαν, Πάναγνε, τον έκ των σών, αιμάτων τεχθέντα, ό Ήσαΐας σε έβλεψεν.
Ώδη δ’. Εϊσακήκοα Κύριε.
‘Τπερήκμασας γήρατι, πίστει δέ τη θεία όντως ένέαζες, ίδεΐν θέλων τον Παντέλειον, όν υπέρ σών δούλων καθικέτευε.
Μακαρίσωμεν άπαντες, Συμεών τον Δίκαιον και βσήσωμεν, φθάσον ρΰσαι ταϊς πρεσβείαις σου, πάντας τούς τιμώντας σε Θεόπνευστε.
Νομοδότην σύ Κύριον, έν ταϊς σαΐς άγκάλαις πάλαι έβάστασας, Συμεών, και νΰν πρεσβείαις σου, βρέφη τά θηλάζοντα έγκολπώθητι.
Θεοτοκίον.
Ό χειρι Κόσμον άπαντα, φέρων τής Παρθένου βαστάζεται, μικρόν άγκάλαις νήπιον, ό γαστρι συνέχων άπαν νήπιον.
Όδή ε’. Φώτισον ημάς.
Νΰν έν Ούρανοΐς, άγαλλόμενος, Μακάριε, πάντας τούς τελοϋντας την θείαν μνήμην σου, δεινών παντοίων, ταϊς πρεσβείαις σου άπάλλαξον.
Σύ ώ Συμεών, Θεηγόρε άπετέλεσας, σεαυτόν Ναόν τοϋ Θεοϋ πανάγιον διό καί είδες, έν Ναώ αυτόν ώς νήπιον.
“Τμνοις ίεροϊς, Συμεών άνευφημήσωμεν τόν Θεηγόρον, άνακράζοντες, ώ Θεοδόχε, σαΐς λιταΐς ήμάς οίκτείρησον.
θεοτοκίον.
Μήτερ τοϋ Θεοϋ, τη φθορά κατολισθήσαντας, πάντας τούς σούς δούλους σύ έξανάστησον, καί πρός αφθαρσίας, την ζωήν ήμάς όδήγησον.
Όδή ς’. Ίλάοθητί μοι Σωτήρ.
Έβόησας, Συμεών, ότε κατεΐδες τον Κύριον, άπόλυσόν με Σωτήρ, νυνί, ώς ϋπέσχου μοι• και νΰν τούτον αίτησαι άπολϋσαι πάντας, των δεινών και περιστάσεων.
Ώραιωθεις Συμεών, τοϋ Μωϋσέως λαμπρότερος, έγένου έν ταΐς χερσί, τον κάλλει θαυμάσιον, δεξάμενος, Πάνσεπτε• τοϋτον ούν δυσώπει, οίκτειρήσαι τους οίκέτας σου.
Νεκρώσεως τοΐς θεσμοΐς, άπήλθες πρός τον ποίΐοΰμενον, όν έκδυσώπει αεί, Συμεών Πανάγιε, ρυσθήναί με θλίψεως, και δεινών παντοίων, σαΐς λιταΐς καί περιστάσεων.
Θεοτοκίον.
Θηρεϋσαί με προσπαθεί, ό μιαρός δαίμων πάντοτε, Παρθενομήτορ ‘Αγνή, άλλα συ έξάρπασον των αύτοϋ παγίδων με, και τή θεία σκέπη τής πρεσβείας σον συντήρησον.
Έπίβλεψον έν εύμενεία, Συμεών Θεοδόχε, επί τοΐς έμοΐς δεινοϊς τοϋ σώματος πάθεσι, και ΐασιν δώρησαί μοι λιταΐς σου.
Καί Θεοτοκίον. Έπίβλεψον….
Ό Ίερεύς μνημονεύει των ύπέρ ων η Παράκλησις.
ΕΙτα τό Κοντάκιον. “Ηχος β’.
Δικαίων ταΐς σκηναΐς, περιχαρώς ένηδόμενος, Χρίστον τον Θεόν, ον έν άγκάλαις ώς βρέφος έβάστασας, αΐτησαι αμαρτημάτων πολλών λυτρώσαι ήμάς, και εύτοκίαν ταϊς έγκύοις δωρήσασθαι, Συμεών Θεοδόχε Μακάριε.
Καί ευθύς το Προκείμενον. “Ηχος δ’.
Νϋν απολύεις τον δοΰλόν σου, Δέσποτα, κατά το ρήμά σου έν ειρήνη.
Στίχος. Φως εις άποκάλυφιν έθνών, καί δόξαν λαοΰ σου Ισραήλ.
Εύαγγέλιον. ’Εκ τοΰ κατά Λουκάν (Κεφ. β’ 25—32) .
Τω καιρω έκείνω ήν άνθρωπος έν Ίερουσαλήμοις, ώ όνομα Συμεών, καί ό άνθρωπος οΰτος δίκαιος καί ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοϋ Ισραήλ, καί Πνεϋμα “Αγιον ήν έπ’ αυτόν καί ήν αύτω κεχρηματισμένον υπό τοϋ Πνεύματος τοϋ Αγίου μή ίδεΐν θάνατον, πριν ή ιδη τον Χρίστον Κυρίου. Καί ήλθεν έν τω Πνεύματι εις τό ίερόν καί έν τω είσαγαγεΐν τούς γονείς τό παιδίον Ίησοϋν, τοϋ ποιήσαι κατά τό είθισμένον τοϋ νόμου περί αύτοϋ, καί αύτός έδέξατο αυτό εις τάς άγκάλας αύτοϋ, καί εύλόγησε τον Θεόν, καί είπε. Νΰν άπολύεις τον δοϋλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρήμά σου έν ειρήνη• ότι εΐδον οί οφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ό ήτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών φώς εις άποκάλυψιν έθνών, καί δόξαν λαοϋ σου Ισραήλ.
Δόξα Πατρί…
Ταϊς τοϋ Θεοδόχου πρεσβείες ελεήμων. . .
Καί νΰν…
Ταϊς τής Θεοτόκου πρεσβείες ελεήμων. . .
Στίχος. Έλεήμον, έλέηοόν με ό Θεός. Καί τό παρόν Προσόμοιον. “Ηχος πλ. β’. “Ολην άποθέμενοι.
Πρεσβύτην θαυμάσιον, ύπερακμάσαντα γήρει, πολιάν σεβάσμιον, άνθρωπον Ουράνιον καί πανέντιμον, προστασίαν θείαν, ένεργόν θαυμάτων, και εγκύων άντιλήπτορα, πασών γινώσκοντες, σε ώ Συμεών ‘Ιερώτατε, ήμείς πάντες έν δάκρυσι, τή ση βοήθεια προστρέχομεν ϊδε Θεοδόχε, την λύπην και ασθένειαν αυτών, και εύτοκίαν χορήγησον, αύταίς ίκεσίαις σου.
Τό «Σώσον ό Θεός τόν λαόν σου» κ.τ.λ.
Ωδη ζ’. Παϊδες Εβραίων.
Έλαβες, Μάκαρ, έν άγκάλαις, μικρόν βρέφος Χρίστον τόν ζωοδότην τούτον ουν Συμεών ικέτευε νηπίοις, θηλάζουσι δωρήσασθαι, εντελή την ύγιείαν.
“Ολων ή λύτρωσις επέστη, έν Ναω γάρ ώς βρέφος τφ άγίω, Ιησούς Σωτήρ θανάτου αιφνίδιου τού Συμεών δεήσεσι, άπαλλάττων ήμάς πάντας.
Δέχου την δέησίν μου, Πάτερ, και προσάγαγε τώ υπό σοϋ ώς βρέφος, βασταχθέντι Θεώ, και τούτον έκδυσώπει, ρυσθήναί με τόν άθλιον, τών παγίδων διαβόλου.
Θεοτοκίον.
Οΐκτειρον σώσόν με, Μαρία, τόν φιλάνθρωπον τεκοϋσα Θεόν Λόγον, και άκτϊσι ταϊς σαΐς, καταύγασον ψυχήν μου, και φιλανθρώπως ρϋσαί με, τής δαιμόνων τυραννίας.
Ώδή η’. Τον Βασιλέα.
Χρίστον δυσώπει, ώ Συμεών θεοδόχε, χαρμονής αιωνίου άπολαΰσαι, κάμε τον σόν δοΰλον, ής νΰν συ απολαύεις.
Έχων, ώ Πρέσβυ, παρά Θεω παρρησίαν, καθικέτευε υπέρ των σε τιμώντων, και ρΰου εύχαϊς σου, κινδύνων άδοκήτων.
Σύ Θεοδόχε, τάς έν γαστρί νΰν έχουσας, διαφΰλαττε θερμαΐς σου ίκεσίαις, ταΐς πρός τον Δεσπότην, καί ρΰου δυστοκίας.
Ευρών των πόνων, τοΰ έπικήρου σου βίου, Συμεών τά έπαθλα έν βίω, τω άτελευτήτω, ημών μή έπιλάθου.
Θεοτοκίον.
Ράνον, ώ Κόρη, Θεογεννήτορ Μαρία, τω πιστώς τιμώντί σε ρανίσι, τής σής προστασίας, καί ρΰσαι των πταισμάτων.
Όδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
‘Αγναί σου ώ Πρεσβΰτα, χεϊρες αί δεχθείσαι, τον ζωοδότην καί γέγονας Πάνσεπτε, όντως εύδαίμων διό εύφημοΰμέν σε.
Φιλάνθρωπε τοΰ κόσμου, Δέσποτα καί Σώτερ, ταΐς Θεοδόχου πρεσβείαις άπάλλαξον, τους σοΰς οίκέτας, των νόσων καί περιστάσεων.
Έπί την προστασίαν, την σήν, Θεοδόχε, νΰν καταφεύγω ό δοΰλός σου πρόφθασον, καί ταΐς πρεσβείαις σου, σώσόν με τον κατάκριτον.
Ίασαι Τρισμάκαρ, την έκ δυστοκίας, ,δεινώς νΰν πάσχουσαν δούλην σου, “Αγιε, και εύτοκίαν έν τάχει, αύτη χορήγησον.
Θεοτοκίον.
Μαρία Θεοτόκε, Μήτερ τοΰ Δεσπότου, των ψυχοφθόρων παθών με άπάλλαξον, και αιωνίου πυρός, ρΰσαι καί σώσόν με.
Τό «’ Αξιόν έοτιν» καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια.
Φώς εις άποκάλυψιν τών εθνών, επί της γης ώφθης, έκ Παρθένου όντως τεχθείς, καί έπανεπαΰσω γηραλέαις άγκάλαις, τά βρέφη ό φυλάττων, μόνε φιλάνθρωπε.
Πρέσβυ Ίερώτατε Συμεών, μη παΰση πρεσβεύων, τώ Σωτήρί σου καί Θεω, εύτοκίαν δοϋναι ταίς έπίτεξι πάσαις, καί νόσων καί κινδύνων, την άπολύτρωσιν.
Ώς έδέχθης βρέφος έν ‘Ιερώ, τοΰ Πατρός τον Λόγον, έν άγκάλαις σου, Συμεών, ούτως έκδυσώπει αύτόν έν παρρησία, θηλάζουσι νηπίοις, ρώσιν δωρήσασθαι.
Ώς ένηγκαλίσθης έν Ίερω, τον Θεόν τών όλων, δικαιότατε Συμεών, ούτω καί τά βρέφη, πρεσβείαις σου συντηρεί, καί τάς έγκύους πάσας, συ έλευθέρωσον.
Καί τό’ Πασαι των Αγγέλων.
Τό Τρισάγιον καί τό Τροπάριον “Ηχος β’.
Τοϋ Δικαίου Συμεών την Μνήμην Κύριε, έορτάζοντες, δι’ αύτοϋ σε δυσωποϋμεν, σώσον τάς ψυχάς ημών.
Ό Ίερεύς μνημονεύει των ύπέρ ών ή Παράκληοις.
Εις την ’Απόλυσιν ψάλλομεν τό παρόν Προσόμοιον.
“Ηχος πλ. δ’. Δέσποινα πρόσδεξαι.
Συμεών ‘Ιερώτατε, τον Σωτήρα ικέτευε,
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.